Het verschil tussen storyteller zijn, en aan storytelling doen.

Ik heb iemand in mijn LinkedIn-netwerk, hij is content specialist. En ineens, van de een op andere dag, stond er ‘storyteller’ in de headline van zijn profiel. Ik was erg verbaasd, want zolang ik deze persoon ken heb ik hem nog nooit een artikel zien schrijven of hing ik in de kroeg aan zijn lippen. Een UX designer hoorde ik een keer zeggen: ‘ik ben ook een storyteller. Ik ontwerp wireframes die websites een verhaalstructuur geven.’

Is iedereen plotseling zelfverklaard storyteller geworden? Voor mij bestaat er een verschil tussen storyteller zijn en aan storytelling doen.

True, elk mens is een storyteller – bezien vanuit het feit dat de mens de wereld om zich heen interpreteert en decodeert via verhalen. Dat doen we al zolang we kunnen communiceren, dus niets nieuws onder de zon. Maar het bezit van deze primaire breinfunctie (die mijn buurvrouw ook heeft, maar van haar gebabbel loop ik liefst snel weg), maakt nog niet van iedereen een storyteller.

Op dit moment wordt naar mijn idee dezelfde denkfout gemaakt als jaren terug met de term fotograaf. Iedereen was ineens fotograaf. Echter, een camera op zak hebben en foto’s maken (en vooruit, ook de gulden snede toepassen in je compositie) maakt je nog geen fotograaf.

Een fotograaf is, net als een storyteller, een kunstenaar. Iemand die een minimaal aantal uren aan zijn ambacht heeft besteed. Die door een innerlijk creatief proces is gegaan van zichzelf rijpen en ontwikkelen, van zichzelf confronteren en verbeteren. Die weet hoe hij/zij, eventueel vanuit de eigen fantasie, een verhaal kan creëren waaruit visie of persoonlijkheid spreekt. Storytelling is een vak.

Dus de social media expert die in staat is om een aantal visueel passende plaatjes achter elkaar te posten op Instagram, de marketeer die het ‘verhaal’ achter het merk verkoopt, de CEO die een ‘persoonlijk haakje’ in zijn businesspresentatie gooit, dit zijn allemaal mensen die weten hoe storytelling werkt, maar geen storyteller zijn. Net zoals mensen weten hoe fotograferen werkt, maar niet per se fotograaf zijn.

Misschien wind ik me op over een futiliteit en is het slechts een semantische kwestie. Betekenisinflatie van het woord storyteller, zoals normaal is bij hypes. Maar persoonlijk vind ik die overdosis aan ‘storytellers’ wat oneerlijk tegenover al die kunstenaars die er jaren hard voor gewerkt hebben. Waarbij het grappige is dat de echte storytellers uit mijn kring zich niet zo noemen. Die noemen zichzelf gewoon animator, striptekenaar, scenarist, fotograaf, schrijver.

Maar semantische kwestie of toenemende behoefte aan menselijke connectie (wat ik ontzettend toejuig, vandaar ook mijn aanbod voor storytellingworkshops), met die overdosis aan storytelling zie ik de noodzaak ontstaan voor de ontwikkeling van een nieuwe vaardigheid. Een waar de wereld misschien nog wel meer behoefte aan heeft. En die vaardigheid heet: luisteren.

Mag dat de nieuwe workshoptrend voor 2018 zijn?

(dit stuk verscheen eerder in 2017 op mijn andere site www.femkedeckers.nl)